محصولات معتبرترین برندهای خودروسازی جهان را در اتومبیل داودی بیابید
اخیرا پیشرانه افسانه ای V8 بنتلی پس از 61 سال تولید مداوم، بالاخره از خطر تولید کنار رفت. به همین بهانه نگاهی داریم به لیستی از پیشرانه هایی که بیشترین عمر را در صنعت خودروسازی جهان داشته اند.
ممکن است فکر کنید که خودروسازان همواره در حال ساخت پیشرانه های جدید هستند و پیشرانه هایی که مدت طولانی بر روی خط تولید باشند بسیار نادر هستند. اما در واقع موتورهای خودرو، علیرغم به روزرسانی های متعدد، برای سالها و حتی دهه ها بر اساس یک پایه اصلی تولید می شوند. حتی تولید موتورها ممکن است سالهای سال بعد از توقف تولید خودرویی که برای اولین بار آن پیشرانه را بر روی خود داشت، ادامه یابد. در ادامه لیستی از ماندگارترین پیشرانه های دنیای خودروسازی را مشاهده خواهید کرد.
تایپ 1 یک موتور چهار سیلندر تخت هوا خنک بود که برای نسخه اصلی فولکس واگن تولید شد و در بسیاری دیگر از خودروهای کوچک این شرکت مورد استفاده قرار گرفت. این پیشرانه برای اولین بار در سال 1938 با حجم 985 سی سی و توان خروجی 24 اسب بخار تولید شد و تولید آن تا سال 2003 و تولید نسخه مکزیکی این خودرو ادامه یافت.
موتور V8 بلوکه کوچک برای اولین بار با حجم 4.7 لیتر در شورولت کوروت مورد استفاده قرار گرفت. این موتور در بسیاری از خودروها و وانت ها جنرال موتورز مورد استفاده قرار گرفته است. این خودرو هم اکنون صرفا به صورت جداگانه و برای استفاده در خودروهای قدیمی ساخته می شود. تخمین زده می شود که به راحتی بیش از 100 میلون عدد از این موتور تا کنون تولید شده است.
سری L دومین موتور V8 رولزرویس است. این موتور برای استفاده در مدل سیلور کلاود II و فانتوم V و بنتلی S2 معرفی شد. هرچند که BMW امروزه مالکیت رولزرویس را در اختیار دارد، اما حق استفاده از این پیشرانه را در محصولات خود ندارد. این پیشرانه در ابتدا با نسخه 6.2 لیتری با قدرت 185 اسب بخار معرفی شد. اما امروزه بنتلی مولسان جدیدترین خودرویی است که این پیشرانه بر روی آن قرار گرفته است.
ویندزور با استانداردهای آمریکای شمالی این موتور V8 سایز متوسط است که برای استفاده در نسل چهارم فورد فیرلین ساخته شد و بعد از آن در بسیاری دیگر از خودروهای فورد مورد استفاده قرار گرفت. این موتور برای آخرین بار در فورد اکسپلورر 2001 قرار گرفت و بعد از آن بر روی هیچ خودروی تولیدی دیگری نصب نشد. اما فورد هنوز هم به تولید این موتور برای استفاده در خودروهای قدیمی خود ادامه می دهد.
از اولین خودروی آستین A30 تا آخرین مینی کلاسیک، این موتور، و نسخه بهبود یافته آن A-plus، بر روی طیف گسترده ای از خودروهای تولید انبوه بریتانیایی قرار گرفتند. این موتور یک منبع قدرت ارزان قیمت و معمولا قابل اطمینان برای خودروهای اسپرت کم حجم، خودروهای دست ساز و ... بود. این خودرو در ابتدا 803 سی سی حجم داشت که توان 28 اسب بخار را تولید می کرد. اعداد حجم و قدرت این پیشرانه در بالاترین میزان خود 1275 سی سی و 94 اسب بخار بودند که نیروبخش MG مترو توربو بودند.